Eskiden Cumhuriyet Bayramı geldiğinde sokaklar kıpkırmızı olurdu. Bayraklar, coşkulu çocuk sesleri, ellerde Türk bayrakları… Herkesin yüzünde bir gurur, bir heyecan. Pekala artık? Bayram yaklaştıkça içimizde o eski coşku yerine garip bir burukluk, bir boşluk var güya. Ne oldu bize?
Çocukken bayram sabahları kıyafetlerimizi giymek için heyecanla uyandığımız günleri hatırlıyorum.
Annemle babam el ele merasime giderdi, biz de heyecanla peşlerinden… Artık, o sabahki enerjiyi hatırlayan kaç kişi kaldı? Bayram ruhu yok oldu da biz mi fark etmedik? Artık ‘tatil’ olarak görülen bu özel gün, bizi bir ortaya getiren, tek yürek olmamızı sağlayan bir şeyler kaybettiriyor üzere. Üzerine düşünmek gerek; bu coşku eksikliğini içten içe hepimiz hissetmiyor muyuz?
Açık konuşalım, yalnızca törensiz geçmiyor bu bayramlar, ruhsuz geçiyor. Şu Cumhuriyet Bayramı’nın bize yaşattığı o saf gurur, toplum olarak bir ortaya geldiğimiz o anların yokluğu, ruhumuzda bir eksiklik yaratıyor. Millet olarak bir ortaya gelmenin, kutlamanın bir ritüel olduğunu unuttuk galiba. Ritüellerin bize kattığı o duygusal doluluğu kaybettiğimizde, yerine yalnızlık, tahminen de kimlik buhranı üzere şeyler yerleşiyor. Kimseyle paylaşamadığınız bir Cumhuriyet Bayramı’nı kutlamış sayılır mısınız? Kutlamadığınız bir bayram, bayram olur mu?
O eski günlerdeki coşku yoksa, sanki biz de mi o eski biz değiliz? O denli ya, coşkusuzluk bulaşıcı bir şey aslında. Çocuklarımıza bu bayramların yalnızca tatil olmadığını, bir bağımsızlık simgesi olduğunu nasıl anlatacağız? Her 29 Ekim’de sönük geçen bir gün yaşadıklarında, Cumhuriyet’in manasını nasıl hissedecekler? Bir düşünsenize, biz yetişkinler bile her geçen yıl biraz daha uzaklaşırken, çocuklar bunu nasıl içselleştirecek?
Belki de sorulması gereken soru şu: Cumhuriyet Bayramı’na sahip çıkmazsak, elimizde ne kalır? Bu yalnızca bir tatil değil, bizim kimliğimiz, tarihimiz. Her bayramda birbirimize sıkıca sarılmak, birlikte yürümek, bir ağızdan marş söylemek… İşte bu, Cumhuriyet ruhunun kendisi! Kaybettik mi? Yoksa kaybetmeye mi başlıyoruz?
Bu bayram, o coşkunun peşinden gitmek gerek. Tahminen bir bayrak asmak, tahminen bir marş dinlemek. Kendimize ve Cumhuriyet’e bir kere daha sahip çıkmanın tam vakti. Yoksa ruhumuzu kaybediyoruz, farkında mısınız?
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio