Anlaşılan, taaa seçim gecesine kadar hiç tükenmeyecek bir gündemimiz var; Erdoğan kaybedecek zira …, yok Erdoğan kazanacak çünkü…
Mümkün olduğu kadar spekülasyondan uzak durarak ve ulaşılabilir olan açık bilgilere yaslanarak bu ikilemi değerlendirelim. Gerçek ve hakikat bilgiye ulaşmak neredeyse imkânsız, Saray’ın duvarları dışına fakat kendilerinin müsaade verdiği “bilgiler” çıkabiliyor. “İçeriden bilgi aldım” diyerek ortalıkta dolaşanların da büyük çoğunluğu, bu kelamda bilgileri kendileri uyduruyorlar.[1]
Erdoğan kaybedecek zira…
Bilindiği üzere Tayyip Erdoğan 2018’de yüzde 52,59 oy oranıyla cumhurbaşkanı seçilmişti. Geçen dört yılda bu orandan çıkan ve eklenenler nedir, kimlerdir? Davutoğlu çıktı, Babacan çıktı, MHP’nin oy oranı düştü, ekonomik kriz AKP seçmeninin bir kısmını soğuttu, RP biraz tırtıkladı. Erbakan bile ayak sürüyor. Üstelik genç seçmenler (7,5 milyon yeni seçmen) içindeki oy oranı da düşük.
Eklenen kim var? Vatandaşlık verilen münasebetiyle oy verme hakkına sahip “yabancılar”. Öbür? Görünene nazaran öteki kimse yok! Yani daha evvel AKP’ye oy vermemiş, artık verecek olan yok!
Çıkanların, eklenenlerden daha fazla olduğu aşikâr. O vakit uzatmaya gerek yok, zira oy yok.[2] Erdoğan kaybedecek, NOKTA.
İTİRAZI OLAN? VAR!
Bütün muhalefetin de itirazı var anlaşılan, zira hepsi diken üstünde. Üstelik bu tedirginlik, Erdoğan’ın seçim dışı bir teknikle iktidarda kalmaya çalışacağından çok direkt, seçimi kazanabileceğinden kaynaklı.
Doğrusunu söylemek gerekirse Erdoğan’da da bir panik havası yok, bayağı bayağı kendinden emin, uzun vadeli (hiç gitmeyecekmiş gibi) projeler yapıyor.
Mesela İsrail. Seçimi riskli gören her gerici-faşist iktidarın çok rahatlıkla İsrail (Yahudi) aykırılığını kullanmaması düşünülemez. Üstelik din kardeşliği motifiyle bezenmiş Filistin destekçiliği ile. Bilindiği üzere Erdoğan bunu geçmişte yaptı ve hem ülke içinde hem de Ortadoğu’da oldukça işine yaradı. Artık de “bir ‘one minute’ yetmez, üç ‘one minute’ dese”, muhalefetin diyeceği tek şey; “neden dört ‘one minute’ demiyorsun” olur.[3] Meğer Erdoğan, bunu yapmıyor!
Ya da Ermenistan. Üstelik tam kıvamında, yeni bir gerginlik yaratmak için uğraşmaya bile gerek yok. İki devlet-tek millet Aliyev kardeşine, SİHA yardımı yapmak yerine asker dayanağı gönderse ya da Ermenistan’a bir cephe de (kıyısından bile olsa) bu taraftan açsa, üstelik şehitler de olacaktır kesinlikle, değil seçimi kazanmak, “savaş hali”dir diyerek bir beş yıl daha iktidarda kalabilmeyi bile dener. Muhalefetin de bu mevzuda nasıl tavır alacağını kestirim edebiliriz. Meğer Erdoğan, bunu da yapmıyor.
Pekiyi ya Suriye ve Suriyeli mülteciler? Bütün muhalefetin gönderme senaryoları çılgınlığına giriştiği Suriyeliler konusunda tek bir geri adım bile atmıyor. Daha doğrusu Suriye toprakları üzerinde kurduğu projesinden (hayalinden) geri adım atmıyor.
Yıllardır muhalefet, Erdoğan’ın Suriyelileri ülkeye kabul etmesinin münasebeti olarak Avrupa’nın siyasi baskısına boyun eğmesi ve AB’den alacağı paralar olarak algıladı/anlattı. Meğer bu siyasetin Suriye’nin kuzeyinde yaşayan (Türkiye sınırında) Kürtleri daha güneye sürmek ve yerlerine Suriyeli lakin Erdoğan destekçisi Sünni Arapları (Türkçe öğrenmiş, Türkiye’de akrabaları ve işleri olan, elbette dindar) ve cihatçı çeteleri yerleştirme üzerine inşa edildiğini anlamadı/anlatmadı. Aslında bu siyaset; Suriye topraklarının bir kısmını ilhak (bağlama, ekleme, egemenliği altına alma) projesi idi. Erdoğan’ın Osmanlıcı fıtratını yalnızca Tunç Soyer’e ettiği laflarda değil, tam da bu siyasette görmek gerek.
Projenin birinci ayağı, değerli sayıda Suriyeliyi (özellikle Sünni olanları) ülkeye getirmek, yerleştirmek ve entegre etmekti. Bu müddette Türkçe öğrenmelerini sağlamak ve onların “tek dostunun” Erdoğan (AKP) olduğunu kanıksatmak (sosyal yardım, sıhhat, korunma, iş). Bu müddet zarfında Suriye toprakları içinde (30 km derinlik) hazırlıklara başlamak; karakollar kurmak, yollar yapmak, kaymakam atamak, hatta postane işletmek, TL ile maaş ödemek, vs. Bu hazırlıklar minimum seviyeye erişince Kürt halkını oradan “göç etmeye” zorlamak, ki son 6 aydır sivil Kürt yerleşimleri yani köyler neredeyse daima bombardımana tabi tutuluyor.[4] Sivil halktan arındırılmış yalnızca YPG’nin silahlı güçlerinin kaldığı topraklara da askeri operasyon gerçekleştirip, alanı büsbütün Sünni Arapların yerleşimine hazır hale getirmek.[5] BM konuşmasında Erdoğan projeyi paylaştı; “Suriye’nin çeşitli bölgelerinde 100 bin briket konut inşa ediyoruz.1 milyon Suriyelinin topraklarına dönmesini sağlayacak 200 bin konut inşası için hazırlıklara başladık.”
Ancak konuttaki hesap (şimdilik) çarşıya uymadı. Erdoğan askeri operasyon için, ne yapıp ettiyse de ne Rusya’dan ne İran’dan ne de ABD’den onay alamadı (Belki Almanya’ya kalsa iş daha kolay olurdu). Pes etti mi, etmedi. Bir müddettir Esad’ın kapısını çalması da tam bu yüzden; Kürtlerin yaşadığı topraklara İdlip’ten getireceği cihatçıları ve buradan göndereceği Suriyeli (ama Erdoğancı) göçmenleri yerleştirmek için artık Esad’a muhtaç.
Eeee, Yunanistan ne alaka? Onun da direkt seçim ile ilgili olduğunu söylemek çok mümkün değil. Zira Yunanistan ile bırakın savaş çıkarmayı (zaten bu imkânsız, NATO, Avrupa falan), bir çatışma bile çok sıkıntı ihtimal. Aslında durum, filler tepişir Yunanistan ve Türkiye ezilir misali.
Anlaşıldığı kadarıyla ABD’nin Rusya’yı Ukrayna’dan sonra bir de Yunanistan ile “çevreleme” projesinin mağdurlarıyız. Fark edildiği üzere bir müddettir ABD’nin Yunanistan’a ilgisi arttı; F16’lar, F35’ler ve öbür silah satış onayları ve elbette 6 adet ABD üssünün güçlendirilmesi. En kritik olanları Dedeağaç ve Girit. Dedeağaç, Bulgaristan ve Romanya için garanti, Girit ise Doğu Akdeniz ile Ege’nin kesişim noktası. ABD, Rusya’ya kaptırdığı Türkiye’nin yerini Yunanistan ile doldurma tercihini uygulamaya soktu. (Boğazları geçince Yunan karasuları başlar!) Bu birebir vakitte Erdoğan’a bir rest. Erdoğan’ın yaptığı da iki devin ortasında rol kapmaya çalışmak.
(Yeri gelmişken, her ne kadar diğer bir yazının konusu olsa da Erdoğan, bu kadar çok dış bağlantılara yaslanırken 6’lı masanın dış alakalarda neredeyse hiçbir teşebbüste bulunmaması ne garip)
Çok uzatmadan, Erdoğan seçimi kazanmanın anahtarını “içeride” arayacak (en azından şimdilik bu türlü gözüküyor). Ve ısınma çeşitlerine daha yeni başladı. Birinci büyük atılım; konut projesi. Sırada; EYT, taban fiyat, emekliler ve elbette bol dolar bulup piyasayı paraya boğmak olacak. En son muştuyu de verdi; Ocak’tan sonra enflasyon düşecekmiş. Ve şapkadan çıkaracağı öteki tavşanlar… Nasıl olsa 6-7 ay uzun vakit.
Eklemek gerekir ki danışmanları “azalırken” bile panik yaşamadı. Yalnızca görmedi, duymadı, konuşmadı.
DURUMDAN GÖREV ÇIKARAN YA DA GÖREVE HAZIR OLAN DAİMA VARDIR
Pekiyi, son vakitlerde “içeride” gerçekleşen bir ekip “garip” olaylar nasıl açıklanabilir? Örneğin; Alevilere “operasyon”? Örneğin Rum azınlığa “operasyon”? Örneğin LGBT+lara “operasyon”? Örneğin Sedat Peker’e “operasyon”?
En sonda söylenecek olanı, bu noktada söyleyerek “el yükselteyim”; bunların hepsi, Süleyman Soylu’nun durumdan görev çıkaran lakin kesinlikle onayı alınmış “icraatları” olarak değerlendirilmeli!
Tarih 30 Temmuz Cumartesi, Muharrem Orucu’nun birinci günü. Ankara’da beş farklı cemevi ve köy derneğine akın düzenleniyor. 2 Ağustos Salı günü AKP yandaşı Yeni Şafak gazetesi atakları sol tandanslı Devrimci Gençlik Dernekleri’yle (DGD) ilişkilendiren bir haber yayımlıyor. Birebir gün İçişleri Bakanı Süleyman Soylu da akında ‘örgüt’ teması bulunduğunu öne sürüyor.
Tarih 8 Ağustos, dokuz gün sonra. Tayyip Erdoğan, Hüseyin Gazi Cemevi’ndeki muharrem ayı iftarına katılıyor. Ziyarette Süleyman Soylu da var elbette. Ve toplantıyı organize eden Soylu’nun danışmanı ve AKP MKYK üyesi Arif Ali Özzeybek de Erdoğan’a eşlik ediyor.
Ve devamında Hacı Bektaş Veli’nin Anma Programı’nda Erdoğan “1585 cemevinin tamamı ziyaret edilerek, toplam 8 bin 740 talebi belirlendi. Bu taleplerin 5 bin 600’ü süratle karşılandı” diyor. Bunları ziyaret edip, talepleri belirleyen Arif Ali, karşılayan Süleyman Soylu!
Tesadüfler birbirini kovalıyor!
Şu Arif Ali Özzeybek kim? Demokrat Türkiye Partisi ile siyasete atılan akabinde sırasıyla DYP, Anavatan, Türkiye Partisi ve CHP’de misyon alan şahsiyet. CHP’deki vazifesi o denli sıradan falan değil, Kılıçdaroğlu’nun STK’lardan sorumlu danışmanı.[8] Temmuz 2018’de (tarih de ilginç) yani seçimden bir ay sonra CHP’den istifa edip, çok geçmeden AKP’ye kapağı atan şahsiyet. Artık hem Soylu’nun danışmanı hem de AKP MKYK üyesi. (Bu tilkinin başından itibaren bir sahibi var mıydı, yoksa başıboş muydu?!)
***
Tarih 4 Ağustos. İstanbul’daki Tarihi Balıklı Rum Hastanesi’nin çatısında nedeni belirlenemeyen bir yangın çıktı. (Nedeni hala belirlenemedi!). Yangının akabinde Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın: “Cumhurbaşkanımızın talimatıyla olaya müdahale edildi. Valiliğimiz, İçişleri Bakanlığımız yangını denetim altına aldılar” dedi. Rum Hastanesi’nin vakıf lideri Konstantin Yuvanidis, Sabah gazetesine verdiği röportajda, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’a minnettarlığını belirtirken, İBB Lideri Ekrem İmamoğlu’nu da eleştirmişti: “Allah devletimizden razı olsun. Cumhurbaşkanımız bizi hiç yalnız bırakmadı. Evvel Allah’a sonra Recep Tayyip Erdoğan’a minnettarım. Yangın üzerinden kimse gösteri yapmamalı bence. İmamoğlu bir tek yangın günü geldi, sonra gelmedi de aramadı da. Kılıçdaroğlu ne aradı ne de ziyaret etti.” deyince, karşılık AGOS eski yayın direktörü Rober Koptaş’tan geldi: ‘Azınlık vakıflarında karanlık işler çeviren, hükümette olana yaslanıp yaltaklanarak güç devşiren, böylelikle yedikleri haltları perdeleyen ağababaları var. İmamoğlu az demiş bence.’ Hatta tartışmaya Ümit Kıvanç bile müdahil oldu.
Sonunda; Soylu, azınlıkları bile “karıştırmış” oldu.
***
Bir de şu Fikirde Birlik ve Gayret Platformu var. Hani geçenlerde Saraçhane’de ‘Büyük Aile Buluşması’ ismi altında Nefret Suçu’nu organize edenler. Kimmiş bu tertibin başı? Kürşat Mican. 4 yıl Alperen Ocakları İstanbul Vilayet Başkanlığı ve 2 yıl Alperen Ocakları Genel Lider Yardımcılığı yapan, hatta 2020 yılında Büyük Birlik Partisi Genel Başkanlığına aday olan şahıs. Portföyünde Metin Külünk’ün, Süleyman Soylu’nun olması şaşırtan değil elbette. İcraatların, “Bizi cinsiyetsizleştirip, LGBTİ yapacaklarmış” korkusu taşıyan Süleyman Soylu’nun moderatörlüğünde (kolaylaştırıcılığında) gerçekleştirildiği çok mümkün değil mi?
***
Sedat Peker’e olan ilginin son devirde artmasının nedeni nedir pekiyi? Şimdiye kadar “örtük olan” ilgi sokağa taştı. Konutunun kapısındaki güvenlikçi kurşunlandı, yetmedi Peker’e posta koyan Cenk Çelik başından vuruldu[7], BAE toplumsal medya yasağı getirdi ve son olarak da basın danışmanı Emre Olur, birtakım atraksiyonlarla ülkeye getirildi.
Bu gelişmelerde farklı olan; Emre Olur operasyonu. MİT’in misyon tarifi içinde bu tip operasyonlara katılmak bulunmuyor. Lakin operasyon MİT ve İçişleri Bakanlığı tarafından yapılıyor. MİT’i olaya katan Süleyman Soylu olmasa gerek. Lakin katılmasını istemiştir kesinlikle. Danışmanları içine alan ifşaatlar, bıçağın kemiğe dayandığının sözü olsa gerek ki Soylu’nun uzun vakittir aradığı yol açılmış. Amaçlananın Peker’i susturmak, yıldırmak olmadığı açık, bunun olmayacağını anlamışlar, elinde ne varsa seçime iki ay kala değil, artık ortaya dökmesini zorluyorlar.
Açıktır ki bir taraftan kendi gelecek planları olan ve inisiyatif aralığını daima genişleten ancak öbür taraftan iktidarın bir modülü olarak kalmak için “göze alamayacağı” hiçbir şey de bulunmayan bir İçişleri Bakanı var.
Üstelik bu bakanın yeri de sağlam değil. Şamil Tayyar’a ve Haydi Özışık’a, Erdoğan seçildikten sonra siyaseti bırakacağı bilgisini “sızdırıyor”. Çabucak gerisinden ve öteki bir yerden bir “sızma” bilgi daha; Soylu’nun yerine Faruk Çelik geçecek.
Soylu’nun paniğinin nedeni aşikâr; “Başkanım seçime kadar beni vazifeden alma, bunlar beni çiğ çiğ yer.”
***
Sonuç:
“Erdoğan kaybedecek çünkü…” demek için hâlâ çok erken! Zira hâlâ alana inmedi ve hâlâ yapabileceği çok şey var. Bunu daha evvel yaptıklarından ve sahip olduğu iktidar imkanlarından biliyoruz. Ve unutulmamalı ki saf değiştirmesi mümkün çok sayıda “aktör” de mevcut!
NOTLAR:
[1] Çok örnek mevcut ancak mesela birini hatırlayalım. Daha 3-5 ay öncesine kadar erken seçimin Kasım’da (hatta 6 Kasım’da) olacağı haberini alıp ortalığa yığan ne kadar çok kişi vardı, değil mi?!
[2] Napolyon savaşın birinde. Bakmış kendi topları ateş etmiyor, çağırmış Topçubaşını ve sormuş; “Neden toplar ateş etmiyor”. Topçubaşı; “Efendim, 12 tane nedeni var” demiş. Say demiş Napolyon. Topçubaşı; “1-Barut yok”. Dur demiş Napolyon, “gerisini saymana gerek de yok”.
[3] Yunanistan konusunda Kılıçdaroğlu; “komşuyla neden helalleşmiyorsun” demedi. Ne dedi? “Yüreğin varsa, işgal edilen adalar konusunda adım at. Destekleyeceğiz.”
[4] Aslında Afrin, Serêkaniyê (Rasulayn) Girê Spî (Tel Abyad) üzere ele geçirilen bölgelerde yaşayan Kürtler zorla göç ettirilmiş ve buralara yeni konutlar yapılarak Araplar yerleştirilmişti. Hatta kıymetli sayıda Filistinli mülteci de Afrin’e yerleştirildi.
[5] Bakan Derya Yanık, “Orada inşallah güvenliği tesis ettikten sonra göndereceğiz. Lakin şu anda oraya gönderebileceğimiz bir yer yok.”
[6] Bu ortada, Kılıçdaroğlu’nun bir tek solcu danışmanı var mı sanki?
[7] Sedat Peker, neredeyse yemin billah ediyor “ben vurdurmadım” diye. Saldırganın yakalanamamış olması da bir diğer gariplik!